Gönderilmeyen mektup...

Merhaba,
Şuan saat gece yarısı,karanlık bir odada cam kenarından vuran sokak ışıklarıyla yazıyorum sana şuanda.Bu akşam Kanal d'de ikimizin filmi vardı.Evet ikimizin!''p.s i love you''?hatırladın mı?ikimizin diyorum çünkü beraber izlediğimiz ilk aşk filmiydi.ve ikimizde ilk izlediğimizde tek başımıza izlemiştik(en azından sende öyle demiştin):)
Filmin sonunda kız ölen kocasını daima seviyor ama hayatta artık yeniden tutunmaya başlıyordu. ikimizin filmi ve sen benden uzaktasın ve ben yine yalnız izliyorum.Acaba artık bende seni unutmaya mı çalışsam,bu bir işaret mi?sana en son konuştuğumuzda öfke dolu sözler söylemiştim bunlar için özür dilerim!ama senin bir başkasını sevme ihtimalin bile delirtmeye yetiyor ve bunun gerçek olduğunu bilerek yaşamak her gün yeniden ölmeme neden oluyor.Ölüyorum,senden ayrı yaşayabileceğimi mi düşündün sen?!etrafımda mutluymuşum gibi yaşamak,seni çoktan  unutmuşum gibi yapmak işte o zaman aslında ölüyorum ben.oysa sana öfke dolu olduğum günler ne kadar da mutluydum,seni düşünmüyordum bile...yeni yeni aşklara yelken açmıştım...meğer öfkem geçene kadarmış hepsi...şimdi kimseyi istemiyorum hayatımda,kimse sevmesin ve bende sevmeyeyim diyorum.seni o kadar çok özlüyorum ki her gün gözlerimi ilk açtığım anda sen geliyorsun aklıma ve nereye gidersem gideyim seni de yanımda götürüyorum.baktığım her yerden bana gülümsediğini görüyorum.Ama aslında yoksun=(( son iki haftadır her gece rüyalarımda bile yanımdasın.öylesine gerçekçi rüyalar görüyorum ki..kokunla,bedeninle,sesinle yanımda olduğun.bana sarılışını hissediyorum..ve inan hiç uyanmak istemiyorum,senin o şekilde bile yanımda olmana razıyım.bu arada unutmadan sende bana ait iki şey kaldı:biri kısacık bir ses kaydı;bilmediğim bir şarkıyı mırıldanıyorsun...diğeri ise anahtarlığın onu atacaktım aslında niyetim oydu yalnız elime aldığım zaman aklıma gelen ilk şey bir zamanlar o anahtarlara senin elinin değmiş olduğuydu. işte bu yüzden atamadım kusura bakma. ve şuan aklımda seni nasıl sevdiğim fark ettiğim!onu düşünüyorum,hatırlayamıyorum...yalnız o ana dair hatırladığım tek şey arabada bana dönüp güldüğün andı.ve ben orada oracıkta aşık olmuştum ve sen bunun farkında bile değildin.şimdi zaman akıp giderken yanımdan ben orada öylece kaldım...seni özlüyorum...bazen nefes alamadığımı hissediyorum yokluğun bir karabasan gibi sanki boğazım sıkılıyor,kalbim her atışta acı çekmeye başlıyor,bütün bedenim uyuşuyor.sen uzaklardan bir yerlerden yine gülümsüyorsun bana...beni kurtarman için uzanıyorum sana ama ellerim hep boşlukta çünkü biliyorum sen aslında hiç yoksun ve olmayacaksın da..gözlerim hep uzaklara bakıyor,herkes dalıp gittiğimi sanıyor varsın öyle sansınlar.oysa ben hep seni arıyorum,belki bir gün gelirsin diye..olur-olmadık,saçma-sapan her yerde seni arıyorum.telefonum her çaldığında umutla bakıyorum çağrılara senin beni aramayacağını bile bile..her gelen mesajımın sana ait olmasını diliyorum.sensiz geçen her günüme düşmanım artık,kendime küstüm..sana anlatacağım ve anlatmak istediğim o kadar çok şey var ki içimde...ama şimdi hepsi yarım,hepsi eksik kaldı gidince.sen gidince aslında bende gittim seninle...acımı ne kimselere anlatıyorum ne de senin adını andırıyorum..bir bilinmez içinde yaşayıp gidiyorum işte. buna da yaşamak denirse.kalbim atmıyor sanki artık ya  da ben hissetmiyorum.seninle tartışmayı bile özledim :) hayat,seninle daha bir güzeldi,şimdi her şey  eksik..bazen kokunu duyumsuyorum bir umutla dönüp bakıyorum uzaklara ve ben sadece senin ardından bakmakla kalıyorum. ve şunu biliyorum ki bu yazdıklarımı da hiçbir zaman bilmeyeceksin ve tıpkı senin gibi içimde tutacağım ve nereye gidersem gideyim gideyim içimde götüreceğim.senin bir başkasına ait olduğunu bilmek ve bir daha asla geri gelmeyeceğini düşünerek yaşamaya devam edeceğim.sen mutlu olmayı hak ediyorsun sevgilim.sana SEVGİLİM diyorum çünkü hala seni seviyorum...